Evde hanım "tuz" dedikçe, fakirin yüreği "cız" edermiş.
Fakirlik zor iş.
Hele son aylarda.
Ülkenin hali belli.
Götüren götürene.
Fakir günü götüremiyor. Üzülüyor, onların halini gördükçe, yüreğindeki yağlar eriyor.
***
Evimde, herkes gibi, benim de küçücük bir balkonum var.
Evin altında bir market var. Önünde çöp ve benzeri artıkları (atık) koydukları, genişçe bir çöp kutusu var.
Kaç karadıktan (akşam olduktan) sonra çöp kutusunu ziyarete gelenlerin sayıları gittikçe artıyor. Gelenlerin bazıları, çöp kutusuna yaklaşmadan önce bir sağına, sonra soluna bakınıyor ve kafasını, ellerini uzatıp, artıkları karıştırmaya başlıyor. İşe yarar ne bulursa, getirdiği torbaya dolduruyor.
Son aylarda gerçekten sayıları artmaya başladı.
***
Ülkede yıllardır süregelen bir gelir dağılımı adaletsizliği vardı. Bu durum gittikçe artmaya başladı.
Markette ezilen, çürüyen meyve sebze artıklarını, plastik kasalara dolduran market çalışanları, fakir fukaranın bunları almaları için verirlerdi. Sonra ne oldu biliyor musunuz?
Kasaların üstüne fiyat etiketi koymaya başladılar. Bu kasa 5 lira, 10 lira gibi.
***
Ülke insanını kurtaran, asırlardır millette oluşan yardımlaşma duygusu.
Eğer komşunun aç ve muhtaç olduğunu bilirseniz adına soyadına bakmadan yardım etmeyi alışkanlık haline getirirsiniz.
Tabii ki bu güzel hasletleri herkes taşıyor gibi bir iddiam yok! Görünene pas geçmeler de var.
Afyon gibi hala muhafazakâr illerde insan sokakta kalamaz. Aç ve susuz kalmaz. Onlarca aşevi benzeri oluşumlar var.
Devlet bir taraftan muhtaç ailelere yardım ediyor. Pandemi nedeniyle sayılar çoğalmaya başladı. İşin gerçeği şu ki!
Başarı muhtaç ailelerin sayılarını azaltmada.
Değilse ona buna muhtaç etmemek. Pandemi nedeniyle ayda yapılan 300-500 liralık geçici yardımlarla bu toplumu nereye kadar götürebilirsiniz?
Muhtaçlık, fakir ve fukaralık, eve ekmek götürememek, sabahleyin çocuğunuza veya torununuzun avucuna 3 kuruş para sıkıştıramamak bir baba için ne kadar büyük bir ıstıraptır.
Yaradan bu millete yardım etsin.
Sağ salim insanca yaşayacağımız günlere…