Kuzey Kore…
Dünyanın en kapalı ülkesi
Turistler için belirli yerler dışında seyahat etme ve fotoğraf çekmenin bile bir hayli zor olduğu ülke bu yönüyle büyük bir gizem barındırıyor.
Dünyanın Kuzey Kore hakkında bildikleri oldukça sınırlı.
Çünkü ülkenin başkentinden dünyaya ulaşan fotoğraf ve videolar kontrolden geçirilerek dış dünyaya ulaştırılıyor.
Ülkeden diplomatik görevliler dışında kimse dışarıya çıkamazken ülkeye de belli koşullar altında ziyaretçi kabul ediliyor.
Devasa gökdelenlerin, hemen hemen hiç trafiğin olmadığı geniş bulvarların bulunduğu Kuzey Kore'nin başkenti Pyongyang, ülkeye gelen turistlerin görebildikleri az sayıdaki bölgelerden biri.
Ağırlıklı olarak başkent Pyongyang ve savaştan kalma yerlerin ziyaretçilere gezdirildiği Kuzey Kore'de, izinsiz fotoğraf çekmek başınıza büyük sorunlar açabilir.
Yabancıların, yerel halkla samimi bir ilişki kurması şüphe uyandırıcı bir durum haline gelebiliyor.
Mesela Kuzey Korelilerin turistlerle iletişim kurmaları yasak. Turistlerin halktan birine soru sorması da yasak.
İnternet kısıtlı ve kontrol altında.
Yabancı ülkelere ait paraların kabul edilmez.
Gelelim sistemlerine…
Songbun sistemi.
Bu sistemin 3 ana grubu bulunuyor.
1. Grup bütünüyle yönetime ve rejime bağlı insanlardan oluşur.
Yani devlet açısından en risksizlerden oluşan bu sadık grup, doğal olarak bu sakakâtlerinin meyvesini çatır çatır yiyor…
En iyi yerlerde yaşıyorlar.
En iyi gıdalara ulaşıyorlar.
En iyi işlerde çalışıyorlar.
En iyi eğitimi alıyorlar.
Bunlar ölünce arkalarından deli gibi ağlayanları görebilirsiniz.
2. Grup tereddüt edenler.
Ortada yer alan kişiler diyebiliriz.
Yönetime ölesiye bağlı olmamakla beraber düşman da değillerdir.
Yani orta halli bir yaşam sürdürüyorlar.
3. Gurup ise hainler…
Rejime düşman en güvenilmez sözde vatandaşlardan oluşuyor.
Çalışma kamplarına gönderilir ve en ağır işlerde çalıştırılırlar.
Yok kamplara gönderilmediyseler temizlik işlerinde çalıştırılırlar.
Gelelim ülkemize…
İktidarı seven ve onlara yakın olanlar en iyi şekilde yaşayacak
Sevmeyenler de hain ilan edilecek ve aç kalsa bile doyurulmayacak.
Peki böyle bir yöntem ülkemizde uygulanabilir mi?
